Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Τζον Χόλογουεϊ: Η οργή είναι μόνο αφετηρία

Αναδημοσίευση από το edromos.gr

Ο Τζον Χόλογουεϊ είναι κοινωνιολόγος και ακτιβιστής. Γεννήθηκε στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας και σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Διδάσκει στο Ινστιτούτο Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Πουέμπλα, στο Μεξικό και μελετάει τα κινήματα στην Αργεντινή, την Αφρική και σε άλλες περιοχές του κόσμου. Έχει εκδώσει εννιά βιβλία, μεταξύ των οποίων τα Change the World Without Taking Power (2002), Negativity and Revolution: Adorno and Political Activism (2008) και Crack Capitalism (2010). Το κείμενο που δημοσιεύεται είναι η ομιλία του Χόλογουεϊ στο φετινό Resistance Festival, που οργανώθηκε από την ΚΟΕ, στη Γεωπονική Σχολή της Αθήνας, σε μετάφραση της Άννας Χόλογουεϊ.


Κινήματα και Εξουσία: Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και οι ευκαιρίες για την ανατροπή του. 
Οργή. Μια οργή που πετάει πέτρες. Μια οργή που ουρλιάζει στους δρόμους. Μια οργή που φτύνει τους πολιτικούς. Μια οργή που βρίζει τους τραπεζίτες και όλους τους καπιταλιστές. Η οργή του «¡ya basta!» Μια οργή που πρέπει να σεβαστούμε. Δίκαιη, δίκαιη οργή. Αξιοπρεπής οργή. Περήφανη οργή.
Και μετά; Και μετά τι; Η οργή δεν είναι παρά μια αρχή. Τι κάνουμε αφού έχουμε πετάξει τις πέτρες και έχουμε κάψει τα αυτοκίνητα; Τι κάνουμε με την οργή μας; Πού πάμε; Πού πάμε για να αλλάξουμε τον κόσμο;
Όχι στο κράτος. Η οργή μας είναι η οργή της αξιοπρέπειας και το κράτος είναι η άρνηση της αξιοπρέπειας. Το να πάμε στο κράτος σημαίνει να υιοθετήσουμε συγκεκριμένους ρόλους, συγκεκριμένες συμπεριφορές. Το να πάμε στο κράτος σημαίνει να ζητήσουμε άδεια, να προβάλλουμε αιτήματα, να περπατήσουμε στους διαδρόμους της εξουσίας. Της δικής τους εξουσίας. Όχι της δικής μας εξουσίας, της ικανότητάς μας να κάνουμε πράγματα, να δημιουργούμε. Η εξουσία τους είναι εξουσία επί, είναι η εξουσία του να πούνε στον κόσμο τι να κάνει, εξουσία να δίνουν εντολές. Αυτή δεν είναι η εξουσία μας, δεν είναι η εξουσία που θέλουμε.
Και, άλλωστε, η εξουσία του κράτους είναι μια άδεια εξουσία, δεν είναι μια ανεξάρτητη εξουσία αλλά, απλώς, ένα από τα πρόσωπα της εξουσίας τού κεφαλαίου. Μέσα από την ιστορία του, μέσα από τις μορφές οργάνωσής του, μέσα από τη γλώσσα του, μέσα από την ίδια του την ύπαρξη ως κάτι το ξεχωριστό από την κοινωνία, το κράτος δεν είναι μια ουδέτερη μορφή οργάνωσης, αλλά μια μορφή οργάνωσης που κατευθύνεται προς την προστασία και την αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός
Αλλάξτε την κυβέρνηση και αλλάζετε πολύ λίγα. Τι έφερε η αλλαγή από τη Νέα Δημοκρατία στο ΠΑΣΟΚ; Σίγουρα όχι μια πιο δίκαιη κοινωνία. Σίγουρα όχι μια κυβέρνηση λιγότερο υποταγμένη στο κεφάλαιο. Και όχι ή όχι μόνο, επειδή οι πολιτικοί είναι προδότες, αλλά επειδή το κράτος, οποιοδήποτε κράτος, είναι τόσο δεμένο με τις δομές του κεφαλαίου, τόσο μπλεγμένο στην κίνηση του χρήματος, που οι ηγέτες του δεν έχουν άλλη επιλογή από το να προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν την αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Θα έκανε κάποια διαφορά αν η κυβέρνηση αποτελούνταν από ένα κόμμα πιο κοντά στην Αριστερά; Μάλλον όχι και μεγάλη. Ίσως να υπήρχε μια διαφορετική διαπραγμάτευση των όρων αναπαραγωγής του κεφαλαίου, ίσως θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη κρατική δαπάνη, λιγότερη αστυνομική καταστολή, αλλά η κυβέρνηση θα ήταν αναγκασμένη να προάγει την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, δηλαδή την αναπαραγωγή μιας δυναμικής γεμάτης βία και καταστροφή. Το ζήτημα δεν είναι να αλλάξουμε τους όρους αναπαραγωγής του κεφαλαίου, αλλά να σταματήσουμε να το αναπαράγουμε.
Ένας άντρας χτυπάει τη γυναίκα του, η γυναίκα ουρλιάζει από οργή. Το να διοχετεύσουμε αυτή την οργή προς το κράτος είναι σαν να διαπραγματευόμαστε τους όρους με τους οποίους ο άντρας θα χτυπήσει τη γυναίκα την επόμενη φορά. Δεν γίνεται να το κάνουμε αυτό. Μηδενική ανοχή. Δεν πρέπει να διαπραγματευτούμε την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, αλλά να σταματήσουμε να το αναπαράγουμε. Μηδενική ανοχή προς την αναπαραγωγή της δυναμικής της βίας και της καταστροφής που, κυριολεκτικά, καταστρέφει τον κόσμο.
Να μην το δημιουργήσουμε, λοιπόν. Δεν θα έπρεπε να διοχετεύσουμε την οργή μας προς το κράτος. Όπως φώναζε ο λαός της Αργεντινής στη μεγάλη τους εξέγερση το 2001-2002 «¡Que se vayan todos, que no se quede ni uno!». Έξω οι πολιτικοί, όλοι τους. Και όχι μόνο οι πολιτικοί. Το πρόβλημα δεν είναι οι πολιτικοί, το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός, μια μορφή οργάνωσης που μας σκοτώνει.

Δεν είμαστε μηχανές
Τι κάνουμε, λοιπόν, με την οργή μας; Πώς να τη χρησιμοποιήσουμε για να σπάσουμε τον καπιταλισμό;
Πρώτα, παραδεχόμαστε με περηφάνια την οργή μας και λέμε, εμείς είμαστε η κρίση του καπιταλισμού. Είμαστε η κρίση του καπιταλισμού και το καμαρώνουμε. Δεν είμαστε τα θύματα της κρίσης, είμαστε οι δημιουργοί της. Είναι γελοίο να κατηγορούμε τους καπιταλιστές για την κρίση. Ο καπιταλισμός είναι μια σχέση κυριαρχίας. Το να κατηγορούμε τους καπιταλιστές για την κρίση είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι δεν μας κυριαρχούν αρκετά καλά. Αν η σχέση κυριαρχίας δεν λειτουργεί, τότε αυτό δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα της δύναμης των κυριαρχούμενων.
Αλλά πώς γίνεται αυτό; Πώς μπορούμε να πούμε ότι εμείς είμαστε η αιτία της κρίσης; Το κεφάλαιο δεν είναι μια σταθερή μορφή κυριαρχίας. Είναι μια δυναμική μιας όλο και πιο άγριας επίθεσης. Αυτή η δυναμική της επίθεσης θεωρητικοποιήθηκε από τον Μαρξ στην κριτική που άσκησε στο νόμο της αξίας. Στον καπιταλισμό, η παραγωγή της αξίας μετριέται από τον κοινωνικά απαραίτητο χρόνο εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή ενός εμπορεύματος. Ωστόσο, αυτός ο κοινωνικά απαραίτητος χρόνος εργασίας όλο και ελαττώνεται. Αν ο κοινωνικά απαραίτητος χρόνος εργασίας για να παράγουμε ένα ποτήρι, ας πούμε, ήταν ένα λεπτό πριν από δέκα χρόνια, τότε μάλλον είναι είκοσι δευτερόλεπτα τώρα, και οποιοσδήποτε συνεχίζει να παράγει ποτήρια με το ρυθμό που είχε πριν από δέκα χρόνια δεν παράγει αξία και δεν θα μπορέσει να πουλήσει το ποτήρι του στην αγορά. Με άλλα λόγια, η κυριαρχία της αξίας είναι η κυριαρχία του πιο γρήγορα-πιο γρήγορα-πιο γρήγορα: αυτό το πιο γρήγορα-πιο γρήγορα-πιο γρήγορα συνεπάγεται τη χρήση νέας τεχνολογίας, αλλά σημαίνει και έναν πιο αυστηρό έλεγχο επάνω στις κινήσεις του εργάτη και επάνω σε κάθε πτυχή της κοινωνίας που πλαισιώνει τη διαδικασία παραγωγής. Αυτό σημαίνει μια συνεχή επιβολή νέων ρυθμών σε ό,τι κάνουμε: όχι μόνο στον τρόπο με τον οποίο εργαζόμαστε, αλλά και στον τρόπο που κοιμόμαστε, που τρώμε, που σχετιζόμαστε με τους φίλους μας, με τα παιδιά μας. Αν πέσουν τα ποσοστά κέρδους του κεφαλαίου, αυτό δείχνει ότι δεν καταφέρνει να επιβάλει τους ρυθμούς που χρειάζονται για να διατηρήσει τη δυναμική ανάπτυξής του. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα για το κεφάλαιο είναι ότι έρχεται αντιμέτωπο, με ένα εκατομμύριο διαφορετικούς τρόπους, με την άρνησή μας να υποταχτούμε. Η άρνησή μας μπορεί να είναι μια πολύ συνειδητή άρνηση που οργανώνεται μέσα από ένα συνδικάτο ή κάποια άλλη κολεκτίβα, αλλά πολύ συχνά είναι απλώς μια πρακτική που θεωρούμε συνηθισμένη, όπως το να μείνουμε στο κρεβάτι λίγο παραπάνω ή να παίξουμε με τα παιδιά μας ή να κουβεντιάσουμε με τους φίλους μας. Με όλους αυτούς τους τρόπους, αντιστεκόμαστε στη δυναμική τού πιο γρήγορα-πιο γρήγορα-πιο γρήγορα, λέγοντας «Όχι, αρνούμαστε να είμαστε μηχανές».

Η δημιουργία ενός άλλου κόσμου
Η άρνησή μας δεν είναι μια ομοιογενής διαδικασία. Οι πολλές διαφορετικές αρνήσεις μας μπορούν να θεωρηθούν η δημιουργία περιοχών όπου το κεφάλαιο Δεν Περνά, χώροι ή στιγμές ετερότητας. Όταν κανείς φτάνει στις περιοχές που ελέγχονται από τους Ζαπατίστας στην Τσιάπας του νοτιοανατολικού Μεξικού, περνά μια ταμπέλα που λέει «Κακή κυβέρνηση, μην πλησιάζεις, εδώ κυβερνά ο λαός». Κατά κάποιο τρόπο, κάνουμε συνεχώς το ίδιο πράγμα στη ζωή μας, δημιουργούμε περιοχές όπου Δεν Περνά, ταμπέλες που λένε «Κεφάλαιο, μην πλησιάζεις, εδώ κυβερνά ο λαός» και τις βάζουμε γύρω από τις σχέσεις μας με τα παιδιά μας, με τους εραστές και τις ερωμένες μας, γύρω από τον ύπνο μας, το χορό μας και ούτω καθεξής. Βέβαια, αυτές δεν είναι περιοχές καθαρού αντικαπιταλισμού, αλλά περιοχές όπου υπερέχουν διαφορετικές αξίες, διαφορετικές συμπεριφορές. Τις ονομάζουμε αγάπη, φιλία, αλληλεγγύη. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο παλεύουμε για την ανθρωπιά μας, μερικές φορές ατομικά, άλλες φορές συλλογικά. Αυτό είναι που δημιουργεί την κρίση του κεφαλαίου, αυτό είναι που πρέπει να καταστρέψει η δυναμική τού κεφαλαίου.
Η κρίση δεν εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της αντίστασής μας. Πρώτον, επειδή η αντίστασή μας, συχνά, δεν είναι μια συνειδητή πράξη και, δεύτερον, επειδή υπάρχει ένα παιχνίδι προσποίησης που επεμβαίνει. Όταν το κεφάλαιο έρχεται αντιμέτωπο με δυσκολίες, η πρώτη του αντίδραση είναι να προσποιηθεί. Λέει «οι εργάτες και η κοινωνία, γενικότερα, δεν υποτάσσονται αρκετά, αλλά θα προσποιηθώ ότι το κάνουν, με την ελπίδα να χρησιμοποιήσω αυτή την προσποίηση για να επιβάλλω την υποταγή που χρειάζομαι· θα στοιχηματίσω στο μέλλον». Αυτό το στοίχημα στο μέλλον είναι η εξάπλωση της πίστωσης (και, επομένως, η εξάπλωση των τραπεζών και της σημασίας τους). Όταν αυτό το στοίχημα αποτυγχάνει, όταν το κεφάλαιο διαπιστώνει ότι, παρ' όλη την εξαπάτηση και την καταπίεσή του, δεν καταφέρνει να επιβάλλει τη δυναμική τής παραγωγής που απαιτεί, τότε η κρίση εμφανίζεται ως κρίση πίστωσης, κρίση οικονομική, αλλά η ουσία της δεν είναι οικονομική. Η ουσία της είναι μία κρίση υποταγής: της ανυποταγής μας, της έλλειψης υποταγής μας, με άλλα λόγια της ανθρωπιάς μας· αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το κεφάλαιο.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί δείχνει ξεκάθαρα ότι υπάρχουν μόνο δύο τρόποι να βγούμε από την κρίση. Ο ένας είναι να αυξήσουμε την υποταγή μας στο κεφάλαιο, να καταστρέψουμε τις περιοχές όπου το κεφάλαιο δεν περνά, τις περιοχές που αντιστέκονται στην κυριαρχία του κεφαλαίου. Ζητάμε περισσότερη εργασία, υποσχόμαστε να δουλέψουμε πιο σκληρά, να υποτάξουμε κάθε πτυχή της κοινωνίας στις απαιτήσεις της παραγωγής αξίας. Αυτό είναι φυσικά το μονοπάτι που έχει διαλέξει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι και, αναπόφευκτα, το μονοπάτι που διαλέγει οποιαδήποτε πρόταση προσεγγίζει τη λύση της κρίσης με όρους καπιταλιστικούς· οποιαδήποτε λύση που ζητά περισσότερη εργασία, οποιαδήποτε λύση που απλώς θεωρεί δεδομένη τη συνέχεια του καπιταλισμού στο ορατό μέλλον. Ίσως αυτός να είναι ο καλύτερος τρόπος να ανακουφίσουμε την άμεση κακουχία πολλών ανθρώπων, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι σημαίνει την καταστροφή ενός ολόκληρου τρόπου ζωής, ότι θα περάσουν μόνο λίγα χρόνια πριν υπάρξει μια άλλη κρίση, ακόμα μεγαλύτερων διαστάσεων και ότι το να επικυρώσουμε την αναπαραγωγή του κεφαλαίου σημαίνει μάλλον να συμμετάσχουμε στην αυτοκτονία της ανθρωπότητας.
Αν αρνηθούμε αυτή τη λύση, τότε η μόνη άλλη πιθανότητα είναι να σπάσουμε το κεφάλαιο εδώ και τώρα! Η μόνη πιθανή έξοδος από αυτό τον κόσμο είναι η δημιουργία ενός άλλου κόσμου. Τώρα! Η δημιουργία ενός άλλου κόσμου είναι και καταστροφή αυτού εδώ. Το να βάλουμε πρώτα την καταστροφή του καπιταλισμού και μετά τη δημιουργία ενός άλλου κόσμου δεν έχει λειτουργήσει και δεν μπορεί να λειτουργήσει. Το πρόβλημα της επανάστασης δεν είναι η κατάργηση του καπιταλισμού, αλλά πώς μπορούμε να σταματήσουμε να παράγουμε τον καπιταλισμό και να κάνουμε κάτι γνωστικό με τις ζωές μας.
Αυτό το αντιλαμβάνομαι ως την αντιστροφή του Σολάνο. Το κίνημα ανέργων στο Σολάνο της Αργεντινής (και πολλά άλλα, αλλά το Σολάνο είναι ίσως το πιο γνωστό) ξεκίνησε αγωνιζόμενο για περισσότερη εργασία, για μια επιστροφή στην αμειβόμενη εργασία, και ύστερα, καθώς αναπτυσσόταν το κίνημα, αποφάσισε ότι δεν ήταν αυτό που ήθελε. Οι άνεργοι δεν ήθελαν να επιστρέψουν στην εργασία, στα εργοστάσια και τα γραφεία, δεν ήθελαν να επιστρέψουν στην εκμετάλλευση· ήθελαν να κάνουν αυτό που εκείνοι, ως κοινότητα, θεωρούσαν σημαντικό ή επιθυμητό. Ο αγώνας τους δεν γινόταν για την εργασία, αλλά ενάντια στην εργασία. Ήταν ο αγώνας τού πράττειν ενάντια στην εργασία. Από αυτό εξαρτάται το μέλλον του κόσμου: από την ικανότητά μας να διασώσουμε το πράττειν μας, τη δραστηριότητά μας, από τη δυναμική τής καπιταλιστικής εργασίας· η ικανότητά μας να βγάλουμε τις δραστηριότητές μας, τις ζωτικές μας δραστηριότητες, από τη θανάσιμη δυναμική τής καπιταλιστικής εργασίας. Αυτό είναι το ερώτημα της επανάστασης σήμερα: όχι πώς να καταλάβουμε την εξουσία στην κοινωνία και να τη μεταμορφώσουμε, αλλά πώς να τη σπάσουμε, πώς να ραγίσουμε τον καπιταλισμό, πώς να αποσυνδέσουμε το πράττειν μας από τη θανάσιμη δυναμική και να δημιουργήσουμε κάτι άλλο. Πώς να αναπτύξουμε δυναμικές που δεν προσαρμόζονται στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου; Πώς να σταματήσουμε να φτιάχνουμε τον καπιταλισμό και να κάνουμε κάτι άλλο;

Εξάπλωση των ρωγμών
Η απάντηση είναι προφανής: δεν γνωρίζουμε. Δεν γνωρίζουμε πώς να σταματήσουμε να φτιάχνουμε τον καπιταλισμό και να δημιουργήσουμε ένα διαφορετικό κόσμο. Δεν υπάρχει μία μόνο απάντηση, αλλά έχουμε ένα εκατομμύριο διαφορετικά πειράματα. Υπάρχει ένας άλλος εφικτός κόσμος που ήδη προσπαθεί να διαπεράσει αυτόν που υπάρχει. Βρίσκεται σε όλες αυτές τις περιοχές όπου το κεφάλαιο δεν περνά, τις οποίες αναφέραμε: η ώθηση ενός άλλου πιθανού κόσμου είναι ήδη η κρίση αυτού εδώ. Αυτές οι περιοχές όπου Δεν Περνά δεν είναι μόνο αμυντικές ή αρνητικές: είναι αρνήσεις και δημιουργίες. Είναι ρωγμές στην υπάρχουσα δομή των κοινωνικών σχέσεων, στιγμές ή χώροι στους οποίους, μέσα από την άρνηση και τη δημιουργία, ήδη δημιουργούμε ένα διαφορετικό κόσμο. Όταν οι Ζαπατίστας στήνουν ταμπέλες που λένε «Κακή κυβέρνηση, μην πλησιάζεις», δημιουργούν ένα χώρο άρνησης και δημιουργίας, ένα χώρο στον οποίο δημιουργούν ένα κόσμο με διαφορετικές κοινωνικές σχέσεις. Αν μπούμε σε μια τάξη και πούμε «εδώ δεν μας ενδιαφέρει να υπηρετήσουμε το κεφάλαιο· εδώ θα δημιουργήσουμε ένα διαφορετικό τρόπο εκμάθησης με διαφορετικές σχέσεις ανάμεσά σε όσους εμπλέκονται», ήδη συμμετέχουμε στο χτίσιμο ενός νέου κόσμου. Αν γκρεμίσουμε ένα πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης και δημιουργήσουμε έναν κοινοτικό κήπο, ήδη δημιουργούμε έναν άλλο κόσμο. Αν κατέβουμε στους δρόμους να εκφράσουμε την οργή μας ενάντια στην κυβέρνηση, δεν είναι απλά μια άρνηση: σπάμε την απομόνωσή μας και δημιουργούμε μια κοινότητα, δημιουργούμε μια αίσθηση της συλλογικής μας δύναμης να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά, δημιουργούμε μια διαφορετική μορφή κοινωνικότητας. Κανένα από αυτά τα πειράματα δεν είναι χωρίς αντιφάσεις, κανένα δεν είναι αρκετό για να ξεφορτωθούμε εντελώς τον καπιταλισμό, αλλά είναι όλες κινήσεις άρνησης-και-δημιουργίας. είναι όλα πειράματα στο χτίσιμο μιας διαφορετικής κοινωνίας. Είναι ρωγμές στο υφαντό των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, και ο μόνος πιθανός τρόπος να σκεφτούμε την επανάσταση είναι ως δημιουργία, εξάπλωση και πολλαπλασιασμό τέτοιων ρωγμών.

Πρέπει να ανακτήσουμε τις ζωές μας
Η κρίση είναι μια υποχώρηση του κεφαλαίου, μια παραχώρηση εδάφους. Για να επιτεθεί ξανά, κάνει ένα βήμα πίσω. Το κεφάλαιο δραπετεύει από την ανυποταγή μας έτσι ώστε να ανανεώσει την επίθεσή του εναντίον μας. Το κεφάλαιο λέει στους ανθρώπους: «Εξαιτίας της έλλειψης υποταγής, δεν έχω αρκετά κέρδη ώστε να σας απασχολήσω, δεν έχω την ικανότητα να μεταμορφώσω όλη την καθημερινή σας δραστηριότητα σε αμειβόμενη εργασία». Το κεφάλαιο κάνει ένα βήμα πίσω και αφήνει άδειες τις μέρες μας. Πρέπει να ανακτήσουμε αυτόν τον άδειο χώρο (τις μέρες μας, τις ζωές μας) για τους εαυτούς μας. Πρέπει να μπορούμε να πούμε στο κεφάλαιο «έχεις φύγει από τις ζωές μας, οπότε, ευχαριστώ πολύ, μην ξαναπλησιάσεις, δεν θέλουμε να επιστρέψεις». Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η επισφάλεια της εργασίας είναι η επισφάλεια του κεφαλαίου. Αυτό μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε μόνο αν αναπτύξουμε εναλλακτικούς τρόπους για να κάνουμε τα πράγματα, μια εναλλακτική κοινωνικότητα. Αυτό κάνουμε. Είναι δύσκολο να το δούμε, ακόμη δυσκολότερο να το κάνουμε, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πορευθούμε.
Σκουπιδότοπος/περιοχές εγκατάλειψης. Ο καπιταλισμός δημιουργεί όλο και περισσότερους σκουπιδότοπους/περιοχές εγκατάλειψης, περιοχές καταστροφής και συμφοράς. Η Ελλάδα, ο Κόλπος του Μεξικού, το Ντιτρόιτ, η Νέα Ορλεάνη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, μεγάλα κομμάτια της Αφρικής, οι παραγκουπόλεις των μεγαλύτερων πόλεων του κόσμου και τα άδεια προάστιά τους: τόσες, τόσες πολλές περιοχές καταστροφής στις οποίες η μόνη δυνατότητα είναι να σκεφτεί κανείς την αναδόμηση. Αναδόμηση, αλλά σε διαφορετικά θεμέλια: όχι μια αναδόμηση της ίδιας καταστροφής, αλλά το χτίσιμο ενός διαφορετικού κόσμου, μιας διαφορετικής μορφής κοινωνίας.
Οργή λοιπόν. Η οργή είναι αναπόφευκτη, οργή ενάντια στη σήψη τού καπιταλισμού. Η οργή είναι μια απαραίτητη αφετηρία για το χτίσιμο ενός άλλου κόσμου. Αλλά η οργή δεν είναι αρκετή, είναι μόνο μια αφετηρία. Τώρα πρέπει να προχωρήσουμε. Πρέπει να γεμίσουμε τον κόσμο με ρωγμές.

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΓΗΣ


"Eρμαιο στα χέρια των κερδοσκόπων η δημόσια κτήση"
Παραζαλισμένοι από τις κατραπακιές της «τρόικας», που πέφτουνε βροχή, κινδυνεύουμε να μην παίρνουμε καν χαμπάρι τα χειρότερα.
Στα μουλωχτά, χωρίς ενστάσεις, εντάσεις και σοβαρές αντιδράσεις, πέρασε από την κατατονική Βουλή, της πλήρους υποταγής και της θερινής ραστώνης, και παντελώς απαρατήρητη από τα ΜΜΕ της επιλεκτικής ευαισθησίας, μια νομοθετική ρύθμιση που, σε άλλες συνθήκες και εποχές, θα προκαλούσε σάλο:
Μια απλή τροπολογία (!) σε νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών οπλίζει με απεριόριστες εξουσίες τη Διυπουργική Επιτροπή Αποκρατικοποιήσεων να βγάζει κυριολεκτικά «στο σφυρί», με συνοπτικές διαδικασίες και ανέλεγκτα, όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου - επιχειρήσεις και ακίνητα.
Για «αξιοποίηση» μιλάει, κατ' ευφημισμόν, η φοβερή τροπολογία και για να μην υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας επεξηγεί ότι περιλαμβάνει «κάθε είδους συναλλαγή, δικαιοπραξία και εν γένει ενέργεια ή πράξη, συμπεριλαμβανομένης και της μεταβίβασης του περιουσιακού στοιχείου, μέσω της οποίας το Δημόσιο θα μπορεί να αποκομίσει άμεση ή έμμεση ωφέλεια».
Και για να είναι γρήγορες και καθαρές οι δουλειές, χωρίς προσκόμματα στον εισπρακτικό αποκλειστικά στόχο και χωρίς χρονοβόρες διαδικασίες, ορίζεται ότι οι συμβάσεις «αξιοποίησης» των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου: Εξαιρούνται από τον προληπτικό έλεγχο του Ελεγκτικού Συνεδρίου και απαλλάσσονται από κάθε φόρο ή επιβάρυνση!
Από τους ιστορικούς του μέλλοντος, που θα ασχοληθούν με τα πέτρινα χρόνια της χώρας υπό τη νεοαποικιακή κηδεμονία της Διεθνούς των Τοκογλύφων, ίσως βρεθεί κάποιος να επισημάνει ότι δεν υπήρξε ούτε ένας, για δείγμα, κυβερνητικός βουλευτής να καταψηφίσει ή, έστω, να ψελλίσει ότι ντρέπεται για την κατάντια του...
Να που, αλίμονο, δεν μιλούσε στο βρόντο η γερμανική κιτρινοφυλλάδα «Μπιλντ», όταν παρότρυνε χολερικά την ελληνική κυβέρνηση, αντί να επαιτεί προνομιακή δανειοδότηση, να πουλήσει την Κέρκυρα και τη Ρόδο για να ξελασπώσει! Και να που κάτι ήξερε ο σοβαρός βρετανικός «Γκάρντιαν», όταν έγραφε πρόσφατα (25-6-10) ότι από το υπουργείο Οικονομικών προωθείται η πώληση σε Ρώσους και Κινέζους (!) μεγιστάνες 12 ελληνικών νησιών.
Την εκποίηση σε ξένους κροίσους και κερδοσκόπους «επενδυτές» νησιών μας στο Αιγαίο και το Ιόνιο, για εισπρακτικούς και πάλι λόγους, επιχείρησε και προ εικοσαετίας η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τις περίφημες «βραχονησίδες». Αλλά ξεσηκώθηκε τέτοια θύελλα αντιδράσεων και κατακραυγή, που αναγκάστηκε να υπαναχωρήσει.
Ο,τι, λοιπόν, δεν κατάφερε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, με το γνωστό μένος κατά της δημόσιας κτήσης και κατά του τεκμηρίου κυριότητας του Δημοσίου στην ελληνική γη, το επιχειρούν τώρα, αδίστακτα και ανενδοίαστα, οι λογιστές της σοσιαλιστικής κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου - και δεν κουνιέται φύλλο, αλίμονο...
Δεν βγαίνουν, ωστόσο, «στο σφυρί» μόνο (;) τα νησιά μας. Ειδικά για την εκποίηση ακινήτων του Δημοσίου οι συναρμόδιοι υπουργοί (Γ. Παπακωνσταντίνου, Λούκα Κατσέλη, Δημ. Ρέππας, Τίνα Μπιρμπίλη και Π. Γερουλάνος) στη συνεδρίασή τους της 23ης-7-10 συνέστησαν μια δεύτερη Διυπουργική Επιτροπή Αποκρατικοποιήσεων, σε επίπεδο γενικών γραμματέων, στην οποία μετέχουν και εκπρόσωποι της αμαρτωλής Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου και της ακόμη πιο κακόφημης ΕΤΑ (Εταιρεία Τουριστικής Ανάπτυξης). Ρόλος της, να ξεκαθαρίσει στο τσάκα τσάκα τους αναγκαίους αποχαρακτηρισμούς, τις αλλαγές χρήσης γης κ.τ.λ., ώστε ταχύτατα να αρχίσει το ξεπούλημα «φιλέτων» της δημόσιας γης, ακόμη και εκείνων που, από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους, θεωρούνται (και κατοχυρώνονται συνταγματικά) ως μη εμπορεύσιμα και εκτός συναλλαγής βεβαίως, αγαθά «κοινά τοις πάσι»...
Διερωτώμαι, με βαθύτατη ανησυχία, αν στην υπουργική συνεδρίαση εκφράστηκαν και αντιρρήσεις σ' αυτό το γενικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Τουλάχιστον από την υπουργό Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη, με την αδιαμφισβήτητη οικολογική ευαισθησία και το εγνωσμένο σθένος, που δημιούργησαν στους πολίτες μεγάλες προσδοκίες.
Δεν έχει καν το άλλοθι της άγνοιας. Από τους πρώτους που συνάντησε ενημερωτικά όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της ήταν, προς τιμήν της, ο σφοδρός πολέμιος όλων των προκατόχων της στο υπουργείο Περιβάλλοντος Μιχ. Δεκλερής, που προήδρευε στο Ε' Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, όταν, στη δεκαετία του '90, απέτρεπε τολμηρά τις αυθαιρεσίες κράτους και ιδιωτών εις βάρος του εθνικού μας πλούτου και έχτιζε λιθαράκι λιθαράκι μια προστατευτική για το περιβάλλον και το βιώσιμο κράτος νομολογία πρωτοποριακή σε παγκόσμια κλίμακα.
Είμαι σίγουρος ότι η εξοικειωμένη με αυτή τη νομολογία και τον διεθνή περιβαλλοντικό προβληματισμό Τίνα Μπιρμπίλη είναι και η μόνη από τους συναρμόδιους υπουργούς που ξεφύλλισε το καυτής επικαιρότητας και εξόχως σημαντικό βιβλίο της συμβούλου Επικρατείας Μαρίας Καραμανώφ «Βιώσιμο κράτος και δημόσια κτήση - τα όρια των ιδιωτικοποιήσεων» (εκδόσεις Αντ. Σάκκουλα), που θα 'πρεπε, αυτές τις χαλεπές ημέρες, να είναι το εγκόλπιο κάθε υπεύθυνου υπουργού που αποφασίζει, κάθε βουλευτή που ψηφίζει και κάθε ξερόλα τηλεοπτικού αστέρα που παπαγαλίζει.
Αντιπρόεδρος τώρα του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας (με πρόεδρο τον Μιχ. Δεκλερή), η Μαρία Καραμανώφ στο βιβλίο της:
* Αναπτύσσει το ιδιότυπο, στον ευρωπαϊκό χώρο, νομικό καθεστώς της δημόσιας κτήσης στην Ελλάδα: απλός διαχειριστής είναι το κράτος και όχι ιδιοκτήτης του φυσικού πλούτου και της πολιτιστικής κληρονομιάς, που αποτελούν «εθνική κοινοκτησία» και ανήκουν «σε όλους τους πολίτες και όλες τις γενεές».
* Καταγράφει τις νομικές αυθαιρεσίες και τις κυβερνητικές λαθροχειρίες των τελευταίων δεκαετιών, που μεθοδικά και εγκληματικά φαλκιδεύουν την κοινοκτημοσύνη της δημόσιας κτήσης (σταδιακά, από το Δημόσιο στον ΕΟΤ και από εκεί στην ΕΤΑ και τα «Ολυμπιακά Ακίνητα») ώστε να την καταστήσουν εκποιήσιμη και να την ξεπουλήσουν στο πλαίσιο μιας μυωπικής δημοσιονομικής πολιτικής. Και
* Διαπιστώνει, με διαφαινόμενη οργή, ότι σήμερα το πολύτιμο απόθεμα της δημόσιας γης, το οποίο είχαν διαφυλάξει με το αίμα τους όλες οι γενεές των Ελλήνων, απέκτησε ξαφνικά μια νέα, αμιγώς εμπορική διάσταση. Υπό το διαστρεβλωτικό πρίσμα της αγοραίας φιλοσοφίας, η οποία αποτιμά τα πάντα με κριτήριο την οικονομική τους απόδοση, η ελληνική δημόσια γη έλαμψε στα μάτια των απανταχού της γης κερδοσκόπων ως θησαυρός κρυμμένος, που βγήκε ξαφνικά στην επιφάνεια.
Αυτή η εθελότυφλη αλλοίωση στο νομικό καθεστώς της ελληνικής γης είναι και η κερκόπορτα για ακρωτηριασμούς στην εθνική επικράτεια, έτσι και πάνε όλα στραβά με το επαχθές δάνειο της «τρόικας»: μία, έστω, δόση αν αδυνατεί να καταβάλει το χάρβαλο κράτος μας, οι τοκογλύφοι δανειστές μας νομιμοποιούνται με το επαχθές Μνημόνιο να εκπλειστηριάσουν και τμήματα της ελληνικής δημόσιας κτήσης, που ώς χθες και επί σχεδόν δύο αιώνες ήταν εκτός συναλλαγής...
«Μη φοβάστε. Δεν κινδυνεύει ο Παρθενώνας», χαριτολόγησε ο Γ. Παπανδρέου στη Βουλή, για να απαντήσει στην εύλογη καταγγελία του «Μνημόνιου υποτέλειας» από τον Αλέξη Τσίπρα.
Πού, αλήθεια, βρίσκει το κουράγιο γι' αυτά τα κακόγουστα εξυπνακίστικα;

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Για πείτε μου 300 του Λεωνίδα...και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά;

"...και πως θα ξημερώσει η άλλη μέρα, όταν το ψέμα σέρνει το χορό;"


ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ ΘHΣΕΑΣ - ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΑΡΙΑ ΦΩΤΙΟΥ


βίντεο από τον/την lostinfaith9 

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΤΣΙ ΒΓΗΚΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ

ένα μικρό χάπι για τη μνήμη από τον αντιστα-σέφ...


Αναδημοσίευση από το http://antistachef.wordpress.com/ 




και τα υπόλοιπα από το πασόκ Web tv....(λέτε να τα κρατάνε ακόμα για λόγους αυτοσαρκασμού;)





Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ "ΣΩΣΟΥΝ"

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε χθες (21/6/2010) στη New York Times. Εν ολίγοις μας λέει, καλά κάνουμε και αρνούμαστε να πουλήσουμε μερικά από τα νησιά σας, καθώς τίθενται ζητήματα εθνικής κυριαρχίας. Η λύση για τον Strauss είναι να νοικιάσουμε γη ή φυσικούς πόρους. Αυτό, όπως μας εξηγεί, θα μας επιτρέψει να διατηρήσουμε την κυριαρχία, ενώ παραχωρώντας τα δικαιώματα χρήσης θα μπορέσουμε να μειώσουμε το χρέος. Και μάλιστα υποστηρίζει ότι αυτό έχει επαναληφθεί το 1897. 


Πράγματι οι δυο κρίσεις έχουν κάποια κοινά χακτηριστικά, αλλά μια πολύ βασική διαφορά- τη δραχμή, η οποία υποτιμήθηκε αυξάνοντας τη κυκλοφορία του χρήματος. Η ομοιότητα είναι ότι οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις προσπαθούσαν να δημιουργήσουν νέες αγορές για να εξασφαλίσουν φτηνές πρώτες ύλες και να επενδύσουν σε σιδηροδρόμους, λιμάνια κ.α. (πράγματι, στο τέλος του 19ου αιώνα κατασκευάστηκε το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών σιδηροδρόμων). Και για να το πετύχουν αυτό, μας λέει ο Πολάνυι, οι δυτικές δυνάμεις αγωνίζονταν για παραχωρήσεις, δικαιώματα χρήσης γης και άλλους τρόπους να ελέγξουν τις 'υπο-ανάπτυκτες΄περιοχές (2006: 21-23). Μήπως ο κ. Strauss δίνει φωνή σε έναν παρόμοιο αγώνα των νυν μεγάλων δυνάμεων (που παραπιπτόντως είναι από τις ισχυρότερες στη παραγωγή εναλλακτικής ενέργειας) για έλεγχο των 'πόρων' των 'προβληματικών' οικονομιών της νότιας Μεσογείου (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία) που (επίσης παρεπιπτόντως) έχουν τις περισσότερες ώρες ηλιοφάνειας στη διάρκεια του χρόνου και τους ισχυρότερους ανέμους;;

Δ.Κάρας

Βιβλιογραφία
Καρλ Πολάνυι, 2006, Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός
Για τη κρίση του 1897 βλ. επίσης Μουζέλη Ν., 1978, Νεοελληνική Κοινωνία. Όψεις Υποανάπτυξης


Ακολουθεί αναδημοσίευση του άρθρου:


A Way to Rescue Greece
By MICHAEL J. STRAUSS
Published: June 21, 2010

http://www.nytimes.com/2010/06/22/opinion/22iht-edstrauss.html



PARIS — Nations sometimes lease pieces of their territory to one another, and the resulting servitude typically benefits both parties: One gets the use of additional space while the other is compensated financially, politically, or in some other way.


Nearly every lease has been created at the behest of the country that
sought to gain from the added territory, but there is no reason why
such an arrangement can’t be instigated by the nation that would
benefit from the compensation. Financially ailing Greece would do well
to consider this as an alternative to some of the austerity measures
that are provoking unrest and disruptions.


A German politician’s proposal that Greece sell an island or two was
rightly dismissed. The implied transfer of sovereignty would have been
problematic. Sales of territory sometimes occurred as countries took
their present shape, but in the past 150 years this type of formal
cession has given way to leases and similar arrangements that leave
sovereignty intact.


Hong Kong, the Panama Canal, and Guantánamo Bay are all examples of
this. The first two territories even reverted back to their sovereign
owners enhanced, yielding ongoing financial and economic benefits.
Guantánamo showed that a leased territory can be misused like any
other, but it doesn’t negate the potential value of such an
arrangement.


Ukraine recently let Russia renew its lease at the port of Sevastopol
for another 25 years in exchange for a price break on Russian natural
gas. Both countries were desperate for what the other offered — Russia
needed a site for its Black Sea fleet, and Ukraine’s floundering
economy will benefit from gas discounts totaling around €30 billion.
This equals a sizable chunk of the €110 billion Greek rescue plan
agreed by the European Union and the International Monetary Fund, and
illustrates the magnitude of sums that a deal like this can channel to
the recipient country.


The rights in a lease can be narrow or broad, the compensation can
take a variety of forms, and the time period can reflect the nature of
the commitment. Therein lies the concept’s relevance for a country
like Greece. Offering limited rights on some of its territorial assets 
while retaining sovereignty over them can be an optimal way to 
finance a reduction of state debt.




There are plenty of countries that wouldn’t mind securing temporary
rights in parts of Greece or in other troubled E.U. nations like
Portugal or Spain. Even restricted rights can be attractive, like the
ability to exploit a single resource or engage in some other lucrative
activity.



Greece itself was the laboratory that showed this can work, back in
1897. It had declared bankruptcy four years earlier, curtailing
payments on foreign debts. After long, tough negotiations, an
agreement was reached that gave the creditor nations the ability to
pay themselves off with future funds generated on Greek territory.
They got the right to collect import duties at the port of Piraeus, to
keep revenues from state monopolies that sold oil, salt and matches,
and to collect taxes on tobacco until the debts were paid off. Greece
retained complete policymaking authority in the areas concerned,
notably trade.


The process was tightly controlled. A commission created by the
creditors would receive the collected funds and invest them in
financial instruments abroad. The proceeds replaced Greece’s
international debt service payments. Any excess funds generated by the
investments would go to Greece, to service its domestic debts.


The plan was foresighted and discouraged cheating. To ride out future
economic slumps, it allowed the foreign creditors to collect customs
duties from other Greek ports if the intake at Piraeus, the main port,
diminished. This also quashed any thought of diverting incoming ships
to alternate ports.


The parallels between Greece’s situation in 1897 and today are
striking, even with the many political and financial changes in the
intervening years. This suggests the idea of a financial servitude on
Greek territory can still have relevance if it is revived, studied and
adapted to the current crisis.


Michael J. Strauss, who teaches geopolitics at the Centre d’Etudes
Diplomatiques et Stratégiques in Paris, is the author of “The Leasing
of Guantánamo Bay.”




Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ

Μια ώρα για την αξιοπρέπεια
• Επειδή είμαστε οργισμένοι
• Επειδή θέλουμε να χαμογελάμε
• Επειδή θέλουμε να δουλεύουμε
• Επειδή νοιαζόμαστε για τα παΐδια μας
• Επειδη οι νέοι πρέπει να ονειρεύονται
• Επειδή τις γιορτές θέλουν δώρα τα εγγόνια μας
• Επειδη μας αρέσουν τα μαγαζια μας
• Επειδη μας εμπνέει η δημιουργία
• Επειδη δεν ανεχόμαστε να δολοφονούνται τα ανθρωπινά όνειρα

Διαμαρτυρόμαστε και αγωνιζόμαστε προς το παρόν
Σιωπηλοί
Γιατί η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο.
Την Πέμπτη 17 Ιουνίου 12.00 με 13.00 η Καισαριανή
Κλείνει μαγαζιά και υπηρεσίες
Είμαστε όλοι στην πλατεία της σιωπηλοί
Διεκδικώντας το αυτονόητο

Την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ & ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ Ε.Ε.

Την Πέμπτη 17 Ιούνη στην αίθουσα του Συλλόγου Υπαλλήλων Τράπεζας Ελλάδας θα πραγματοποιηθεί η εκδήλωση της πρωτοβουλίας οικονομολόγων – πανεπιστημιακών, που ξεκίνησε με την έκδοση ενός κειμένου υπογραφών υπό τον τίτλο “παύση πληρωμών – έξοδος από το ευρώ”.

Το κείμενο (που βρίσκεται στη διεύθυνση http://www.gopetition.com/online/36271.html ) έχει ήδη συγκεντρώσει περισσότερες από 700+ υπογραφές. Η εκδήλωση θα ξεκινήσει στις 19.00 
Ομιλητές θα είναι:

Λεωνίδας Βατικιώτης, Δημήτρης Καζάκης, Στάθης Κουβελάκης,
Κώστας Λαπαβίτσας, Σπύρος Μαρκέτος,
Πέτρος Παπακωνσταντίνου και Κώστας Σαρρής.

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

TO Δ.Ν.Τ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ-ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ & ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ


ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΓΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ,ΤΗΝ ΥΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΟ Δ.Ν.Τ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΠΟΡΕΙΑ,ΓΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.
Petition:
ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ - ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ!

ΔΝΤ σημαίνει φτώχεια ανεργία, κατοχή κι επικυριαρχία

Δραματική επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων, της νεολαίας και των συνταξιούχων προοιωνίζεται η προσφυγή στο ΔΝΤ και το μηχανισμό διάσωσης της ΕΕ. Με αφορμή την δυσκολία δανεισμού του δημοσίου, επιχειρείται ένα πρωτοφανές για τα μεταπολεμικά δεδομένα πλήγμα στις κατακτήσεις των εργαζομένων.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μετά από ένα καταιγισμό αντιλαϊκών μέτρων (αύξηση του ΦΠΑ, την μείωση των μισθών των δημόσιων υπαλλήλων, κ.α.), με το μνημόνιο που ψήφισε στη Βουλή, φέρεται αποφασισμένη να επιβάλλει: καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων, δραματική συρρίκνωση σε βαθμό εξαφάνισης των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, κατάργηση του ορίου απολύσεων που θα οδηγήσει σε έκρηξη την ανεργία, περαιτέρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας κ.α.
Ωστόσο, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εκλέχτηκε με δέκα μονάδες διαφορά από τη ΝΔ τον Οκτώβρη υποσχόμενη αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων και πράττει ακριβώς τ’ αντίθετο. Επομένως, δεν έχει καμιά νομιμοποίηση να σύρει τους εργαζόμενους στο σφαγείο του ΔΝΤ και του (κατ’ ευφημισμό) μηχανισμού διάσωσης της ΕΕ. 
Η προσφυγή στο μισητό ΔΝΤ ισοδυναμεί με κοινωνικό όλεθρο γιατί θα προκαλέσει έκρηξη της φτώχειας και συνεχή μέτρα λιτότητας, καθώς η ύφεση θα οδηγεί σε συνεχή συρρίκνωση τα δημόσια έσοδα. Τι θετικό άλλωστε βρίσκει η κυβέρνηση στην Ουγγαρία, τη Λετονία, την Ουκρανία, την Τουρκία και δεκάδες άλλες χώρες του κόσμου που υποβλήθηκαν στο παρελθόν στις θεραπείες σοκ του μισητού οργανισμού;
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι εκτεθειμένη πολύ περισσότερο μετά την απόφαση της ΕΕ στις 9 Μαΐου όταν έγινε εμφανές πως υπήρχαν κι άλλοι δρόμοι από την μετατροπή των εργαζομένων της Ελλάδας σε πειραματόζωα για την εφαρμογή των νέων αντι-εργασιακών μέτρων. Πρόκειται για εξέλιξη που διευκολύνει την Ελλάδα να ζητήσει ακύρωση των αντιλαϊκών μέτρων.

Ο νέος Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος δεν είναι μονόδρομος

Η κυβέρνηση εξ αρχής είχε κι άλλους δρόμους πριν οδηγήσει την Ελλάδα στο τελευταίο σκαλοπάτι του διασυρμού, εκεί που συνωστίζονται όλα τα αποτυχημένα κράτη του κόσμου. Μπορούσε: να προσφύγει σε εσωτερικό δανεισμό (κάτι που δεν έκανε για να μη δυσαρεστήσει τους τραπεζίτες που θα έχαναν μέρος των καταθέσεων), να απαιτήσει ευνοϊκό δανεισμό από την ΕΚΤ (με επιτόκιο 1% που δανείζει τις τράπεζες), να απευθυνθεί στην Κίνα (όχι μέσω της …Goldman Sachs), στη Ρωσία και στις αραβικές χώρες, να απαιτήσει διμερή δανεισμό από άλλες χώρες της ΕΕ ακόμη κι απ’ τη Γερμανία με το επιτόκιο που δανείζεται η ίδια, ως ελάχιστη υποχρέωση τους για τη ζημιά που έχουν προκαλέσει στο εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας από το 1981, να συμπτύξει μέτωπο διεκδίκησης φθηνών δανείων με άλλες χώρες του νότου που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, κ.λπ), να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, που αγγίζει τα 19 δισ. ευρώ (8% του ΑΕΠ), να φορολογήσει την εκκλησία, τις τράπεζες, τους εφοπλιστές, να μειώσει τους εξοπλισμούς, κ.α.
Αντί για τα παραπάνω η κυβέρνηση επέλεξε ένα νέο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο υπό το μανδύα του ΔΝΤ, επικαλούμενη τα σπρεντς της δευτερογενούς αγοράς (που μόνο ενδεικτική σημασία έχουν) πριν καν εκδώσει ομόλογα! Μια επιλογή που αποδεικνύεται καταστροφική κι επίσης ατελέσφορη. Ιδιαίτερα, μετά την ολιγωρία της κυβέρνησης να βάλει πρακτικά εμπόδια στη συνεχή φυγή κεφαλαίων από τις τράπεζες που οξύνει τα πρόβλημα ρευστότητας αυξάνοντας τον κίνδυνο δέσμευσης των καταθέσεων των μικροαποταμιευτών από τους τραπεζίτες! 
Η κυβέρνηση επομένως, με τη συνενοχή του ΛΑΟΣ, των ξένων πρεσβειών, την ουσιαστική συμφωνία της ΝΔ και με την ενθάρρυνση των ΜΜΕ που καλλιεργούν κλίμα πανικού επωμίζεται τεράστιες, ιστορικές ευθύνες που ισοδυναμούν με πρωτοφανή οπισθοδρόμηση στο επίπεδο της οικονομίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Δραματικές είναι επίσης κι οι συνέπειες στο μέτωπο των δημοκρατικών ελευθεριών που σηματοδοτεί η ξένη κατοχή όπως φαίνεται από τις υπερεξουσίες που συγκεντρώνει ο υπουργός Οικονομικών, από την επίδειξη βίας των δυνάμεων καταστολής και τις επιθέσεις στην Αριστερά και σε τμήματα πρωτοπόρων εργατών που μάχονται για τα δικαιώματά τους, όπως οι ναυτεργάτες.

Σε αυτό το κλίμα προοδευτικοί οικονομολόγοι και επιστήμονες με διαφορετικές απόψεις κι από διαφορετικές πολιτικές διαδρομές:

• καλούμαστε να σπάσουμε τη συνήθη σιωπή, να στηρίξουμε τους αγώνες των εργαζομένων για υπεράσπιση και διεύρυνση των κοινωνικών τους κατακτήσεων, για να μην περάσει ο νέος Μεσαίωνας.
• θεωρούμε πλέον κοινωνική αναγκαιότητα την έξοδο από το ευρώ και την ΟΝΕ κι επίσης την παύση πληρωμών του χρέους και την επαναδιαπραγμάτευση του με στόχο την μείωση ή και τη διαγραφή του. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να επωμίζονται κάθε χρόνο το τεράστιο βάρος εξυπηρέτησης ενός χρέους που δεν δημιούργησαν οι ίδιοι και παραλύει κάθε προσπάθεια άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής. Αρκεί ν΄ αναφερθεί πως με βάση τον κρατικό προϋπολογισμό, που έχει ανατραπεί επί τα χείρω, οι πληρωμές τόκων (12,3 δισ. ευρώ) είναι διπλάσιες από τις πληρωμές συντάξεων (6,4 δισ.), ενώ τα χρεολύσια (29,1 δισ.) ξεπερνούν τις δαπάνες προσωπικού (26,5 δισ.)! 
• απαιτούμε από την κυβέρνηση να θέσει επιτέλους ένα φραγμό στη ασυδοσία των τραπεζών επιβάλλοντας απαγόρευση φυγής κεφαλαίων, να προχωρήσει στην κρατικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, την επαναφορά στο δημόσιο των στρατηγικής σημασίας ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων (ΟΤΕ, Ολυμπιακή κ.α.) την εφαρμογή μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων μιας μακρόπνοης βιομηχανικής πολιτικής.
• άμεσα δε, διεκδικούμε την αύξηση των συντελεστών φορολόγησης των μεγάλων επιχειρήσεων, στο 45%, όπως ήταν μέχρι το 1981. Με βάση υπολογισμούς του σημερινού υπουργού Οικονομικών, από την μείωση των συντελεστών φορολόγησης των ΑΕ (από 35% στο 25%) που ανακοίνωσε ο Κ. Καραμανλής από τη ΔΕΘ το 2004, το δημόσιο χάνει κάθε χρόνο 5 δισ. Επομένως, τα διαφυγόντα έσοδα την τελευταία 6ετία είναι ίσα με το έλλειμμα του προϋπολογισμού. Γι’ αυτό ζητάμε άμεση αύξηση της φορολόγησης κεφαλαίου για να στηριχθεί η δημόσια υγεία και παιδεία. Επίσης ζητάμε μείωση του ΦΠΑ και των έμμεσων φόρων και αύξηση του αφορολόγητου ορίου για τους εργαζόμενους. Αυτά τα μέτρα μπορούν να λύσουν το πρόβλημα χρηματοδότησης της οικονομίας κι αποτελούν αφετηρία μιας γενναίας αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι.
• καλούμε τον ελληνικό λαό να ανατρέψει τη νέα κατοχή. Να ακυρώσει τα εξευτελιστικά, αντιλαϊκά σχέδια υποταγής στο ΔΝΤ και τον μηχανισμό εξόντωσης της ΕΕ. 
• Τέλος, αναγνωρίζοντας την ανάγκη διεύρυνσης του μετώπου δηλώνουμε την πρόθεσή μας να συμβάλουμε στο μέτρο των δυνάμεών μας σε κάθε ευρύτερη πρωτοβουλία που θα κινείται στην κατεύθυνση στήριξης των λαϊκών αγώνων και καταγγελίας της κυβερνητικής πολιτικής.
Αθήνα, 15 Μαΐου 2010

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Τσάβες και Λαφοντέν για την ελληνική κρίση


«Ισοπεδώσατε εργατικά κεκτημένα αιώνων»

Συνέντευξη Ούγκο Τσάβες τους Ιάσονα Πιπίνη και Αναστασία Καραπατσια στο «Πρώτο Θέμα»


Πώς σχολιάζετε τις εξελίξεις γύρω από την οικονομική κρίση που πλήττει την Ελλάδα;

Μαθαίνω ότι στη χώρα σας τώρα έχουν πέσει λίγο οι διαδηλώσεις.

Ο κόσμος συνεχίζει να βγαίνει στους δρόμους...

Μακάρι να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα.


Πώς σχολιάζετε όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα;

Καταρχήν μου φαίνεται σημαντικό εσείς να βρίσκεστε εδώ και να μπορείτε να μεταφέρετε αυτά που θα πω στους συμπατριώτες σας. Εγώ εύχομαι στον λαό της Ελλάδας, στην κυβέρνησή της, να βρουν τον δρόμο τους, γιατί, όπως ξέρουμε όλοι, η Ελλάδα έχει πέσει σε μια πολύ βαθιά κρίση, που είναι μέρος της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης. Πια δεν είναι ένα φάντασμα όπως έλεγε ο Καρλ Μαρξ. Ξέρετε πώς ξεκινάει το κομουνιστικό μανιφέστο; «Ένα φάντασμα διατρέχει την Ευρώπη. Το φάντασμα του κομουνισμού», έλεγε τότε. Σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένας τυφώνας σαν φάντασμα διατρέχει την Ευρώπη. Η Αποκάλυψη διατρέχει την Ευρώπη. Είναι ο καπιταλισμός.

Με τα σκληρά μέτρα λιτότητας που επέβαλαν πρόσφατα το ΔΝΤ και η ΕΕ, οι εργαζόμενοι έχουν χάσει πολλά από τα κεκτημένα.

Εδώ στη Βενεζουέλα, εν μέσω παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, και παρόλο που η τιμή του πετρελαίου έπεσε τον περασμένο χρόνο, συνεχίζουμε να στηρίζουμε τις συλλογικές συμβάσεις, την κοινωνική ασφάλιση. Στην Ευρώπη όλα αυτά έχουν παραλύσει. Η χώρα σας δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Αγνοούνται και σβήνονται όλα όσα έχει κερδίσει ο λαός στο πέρασμα του χρόνου. Εξαφανίζονται σαν πύργοι στην άμμο. Τα εργατικά δικαιώματα στην Ευρώπη, που τόσο πολύ στοίχισαν και άφησαν τόσους μάρτυρες στην Ιστορία, ισοπεδώνονται. Ο καπιταλισμός τα συντρίβει. Εμείς εδώ κάνουμε ακριβώς τα αντίθετα.

Δικαιολογείτε την οργή των Ελλήνων, που βγαίνουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους για να διαδηλώσουν;

Δικαιολογημένα βγαίνουν και διαδηλώνουν. Ας έρθουν εδώ οι Βενεζουελανοί να σας ρωτήσουν εσάς που είστε Έλληνες, να τους πείτε ποια είναι η κατάσταση εκεί. Στην Ελλάδα διώχνουν κόσμο από τη δουλειά του, η ανεργία καλπάζει... Έφτασαν στο σημείο να μειώσουν τους μισθούς των υπαλλήλων! Και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που ο κόσμος βγαίνει να διαδηλώσει στους δρόμους. Καταργούν την κοινωνική ασφάλιση... Τα ισοπεδώνουν όλα αυτά. Είναι λάθος να καταργείτε τα εργατικά κεκτημένα τόσων χρόνων, το επαναλαμβάνω.

Στην Ελλάδα, και δη στην Πάτρα, ο δήμος έδωσε πρόσφατα σε μια μεγάλη πλατεία το όνομα του Βενεζουελανού ήρωα Φρανσίσκο Ντε Μιράντα. Υπάρχουν αρκετοί που επικροτούν την πολιτική σας και ρωτούν αν σκοπεύετε να έρθετε στη χώρα μας.

Εγώ θέλω να στείλω έναν χαιρετισμό στην Ελλάδα και στον λαό της. Έχουμε έναν μεγάλο σεβασμό, μια μεγάλη εκτίμηση για τον πολιτισμό της, όπως επίσης για την Ιστορία της, την κοιτίδα της Δημοκρατίας – από το «δήμος» και «κράτος».

Όσον αφορά στην επίσκεψη στην Ελλάδα, ξέρετε πολύ καλά ότι για έναν αρχηγό κράτους δεν είναι εύκολο να πάει σε μια χώρα αν πρώτα δεν υπάρξει μια πρόσκληση –βεβαίως από την κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση, μακάρι μια μέρα να μπορέσω να επισκεφθώ τη χώρα σας.

Κάποιοι σας κατηγορούν για αυταρχισμό στην πολιτική που ακολουθείτε. Θεωρούν ότι δεν έχει αποτέλεσμα στους φτωχούς πληθυσμούς.

Αυτή η κυβέρνηση όλα τα χρόνια αυξάνει τον κατώτατο μισθό. Ο σοσιαλισμός ήρθε εδώ για να μείνει. Η επανάσταση ήρθε εδώ για να μείνει. Κάθε μέρα πιο βαθιά δημοκρατική. Στον πολιτικό τομέα, αυτό που κάνουμε εμείς εδώ είναι πολιτική δημοκρατία. Στον οικονομικό τομέα, η αύξηση μισθών, η κοινωνική ασφάλιση. Αυτό που θέλουμε εμείς είναι να φτιάχνουμε κάθε μέρα μια Δημοκρατία περισσότερο αληθινή.


«Δικαίως ξεσηκώνονται οι Ελληνες»

Συνέντευξη Όσκαρ Λαφοντέν στον Νίκο Κατζηλακη στην «Ελευθεροτυπία»

«Είναι απίστευτο το ότι η νεοφιλελεύθερη σκέψη επηρεάζει ακόμη τις πράξεις των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, ζητώντας από την Ελλάδα να λάβει μέτρα λιτότητας, σε μια εποχή όπου η κεϊνσιανή λογική περί μεγαλύτερων κρατικών δαπανών, μείωσης των επιτοκίων και αύξησης της ρευστότητας των κεντρικών τραπεζών απέτρεψε την παγκόσμια οικονομία από ένα κραχ», δηλώνει στην «Ελευθεροτυπία» από το Βερολίνο ο ηγέτης του Γερμανικού Αριστερού Κόμματος (Die Linke) Οσκαρ Λαφοντέν.

Εχοντας διατελέσει υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, όντας, ως εκ τούτου, βαθύς γνώστης των οικονομικο-πολιτικών θεμάτων που διέπουν την ευρωζώνη, ο κ. Λαφοντέν προτείνει την περικοπή των εμπορικών πλεονασμάτων των πρωταθλητριών στις εξαγωγές χωρών, όπως η Γερμανία, και παράλληλη ενίσχυση της εγχώριας ζήτησης, ώστε να διασωθούν τα δημοσιονομικά της ευρωζώνης. Χαρακτηρίζει «δίκαιες» τις κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και στέλνει μήνυμα στους Ελληνες πολίτες, «να απαιτήσουν την άμεση ρύθμιση των αγορών και την οικοδόμηση μιας ευρωπαϊκής οικονομικής κυβέρνησης».

Η ευθύνη της Μέρκελ

Κ. Λαφοντέν, πολλοί κατηγορούν την Ανγκελα Μέρκελ για την επιδείνωση της κρίσης. Πώς θα εξηγούσατε την όλη στάση της;

«Η καγκελάριος Μέρκελ δεν κατανοεί το πώς λειτουργούν οι αγορές. Οταν ξεσπά μια φλόγα πρέπει να σβήσεις τη φωτιά. Εάν καθυστερήσεις υπερβολικά, η πυρκαγιά φουντώνει. Αυτό ακριβώς συνέβη, μιας και η Ανγκελα Μέρκελ, σκεπτόμενη τις περιφερειακές εκλογές στη Βεστφαλία, θέλησε να αναβάλει την απόφαση».

Τη στιγμή που Ε.Ε. και ΔΝΤ πιέζουν για την επιβολή μέτρων λιτότητας στην Ελλάδα, αναφέρεται ότι η Γαλλία και η Γερμανία πιέζουν τη χώρα να αγοράσει όπλα. Σε συνδυασμό με το ότι ευρωπαϊκές χώρες δανείζουν την Ελλάδα με επιτόκιο πολύ υψηλότερο από αυτό που δανείζονται από την ΕΚΤ, ανησυχείτε για το μέλλον της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης;

«Οι αμυντικές δαπάνες στην Ελλάδα είναι για χρόνια πολύ υψηλές. Είναι δαπάνες που πρέπει να μειωθούν δραστικά πριν επηρεάσουν αρνητικά συντάξεις και μισθούς. Η εμμονή στην εκπλήρωση συμβολαίων αγοράς όπλων είναι αντιλαϊκή. Και η παροχή δανείων στην Ελλάδα με επιτόκιο 5% όταν το λαμβάνεις με 1% δεν δείχνει σοφία από την πλευρά της Ευρώπης. Θα ήταν σωστό να επιτραπεί η έκδοση ομολόγων Eurobonds στην περίπτωση της Ελλάδας, όπως ζητεί η γερμανική Αριστερά εδώ και πολύ καιρό».

Το «βάρος» στους έχοντες

Γίνεται συζήτηση για το εάν τα μέτρα που έλαβε η ελληνική κυβέρνηση, βαθαίνοντας την οικονομική ύφεση, μπορούν να μειώσουν το εξωτερικό χρέος. Για ποιους λόγους πιστεύετε ότι πάρθηκαν;

«Μείωση της πραγματικής οικονομίας σημαίνει αύξηση του εξωτερικού χρέους. Αυτά τα μέτρα ζητούνται από την Ελλάδα, διότι η νεοφιλελεύθερη σκέψη επηρεάζει ακόμη τις πράξεις των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Και είναι απίστευτο, σε μια εποχή όπου η κεϊνσιανή λογική -που εκπροσωπείται μόνο από την Αριστερά- περί μεγαλύτερων κρατικών δαπανών, μείωσης των επιτοκίων και αύξησης της ρευστότητας των κεντρικών τραπεζών -απέτρεψε την παγκόσμια οικονομία από ένα κραχ».

Διάφορες πλευρές ισχυρίζονται ότι δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική από τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εάν ήθελε να αποφύγει την πτώχευση. Ποια είναι η γνώμη σας;

«Δεν είναι εύκολο να δώσεις συμβουλή από το εξωτερικό στο πώς η Ελλάδα θα διαχειριστεί τη δύσκολη κατάσταση. Αλλά εξίσου σημαντικό με τη μείωση των αμυντικών δαπανών είναι να αφεθεί το βάρος αποπληρωμής στους έχοντες. Πρέπει να γεφυρώσουμε το οικονομικό χάσμα και να κτίσουμε ένα πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης. Λόγω του ότι δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε τη δραχμή και να ανατιμήσουμε το γερμανικό μάρκο, ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, ένας συντονισμός των μισθών των συγκεκριμένων χωρών θα εξασφάλιζε την ανταγωνιστικότητα των εθνικών οικονομιών στο μέλλον».

Λέγεται ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ο τεράστιος δημόσιος τομέας, οι υψηλές δημόσιες δαπάνες, σε συνάρτηση, βεβαίως, με υψηλά ποσοστά διαφθοράς. Ωστόσο, χώρες που ακολούθησαν πλήρως τις νεοφιλελεύθερες επιταγές, όπως η Ιρλανδία, έχουν επίσης πρόβλημα με το έλλειμμά τους. Πώς το εξηγείτε;

«Ολες οι χώρες έχουν επηρεαστεί από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Ο φορολογούμενος καλείται να πληρώσει τα δισεκατομμύρια που έχασαν οι τράπεζες. Αυτό επιδεινώνει το πρόβλημα του χρέους για κάποιες χώρες. Πρέπει επίσης να δούμε το ισοζύγιο εισαγωγών - εξαγωγών. Εάν για μια χώρα είναι αρνητικό -αγοράζοντας περισσότερα από όσα πουλάει- αυτή πρέπει να καταφύγει σε δανεισμό. Γι' αυτό οι πρωταθλητές των εξαγωγών, με πρώτη τη Γερμανία, πρέπει να περικόψουν το εμπορικό τους πλεόνασμα ενισχύοντας παράλληλα την εγχώρια ζήτηση».

Υπάρχει το επιχείρημα ότι η Ελλάδα θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση εάν σταματούσε να πληρώνει το χρέος της, ώστε να προκαλέσει μια επαναδιαπραγμάτευση του ύψους του, όπως συνέβη με την Αργεντινή. Θα είχε θετικό αντίκτυπο μια τέτοια ενέργεια κατά την άποψή σας;

«Εχω σοβαρές αμφιβολίες, για το εάν το παράδειγμα της Αργεντινής ταιριάζει με τη σημερινή κατάσταση. Εάν πολλές τράπεζες είναι στο χείλος της χρεοκοπίας, τα μέτρα μπορεί να έχουν παρόμοια αποτελέσματα με αυτά της Lehman Brothers. Η Ελλάδα δεν έχει χρεοκοπήσει, αλλά έχει προσωρινά προβλήματα λόγω της σπέκουλας των αγορών πάνω της. Γι' αυτό είναι λάθος να την ανακηρύσσουμε χρεοκοπημένη».

Ο «λογαριασμός»

Ποια συμβουλή θα δίνατε στους Ελληνες πολίτες που είναι αντιμέτωποι με τα μέτρα λιτότητας; Ποια αντίδραση θα ήταν αρμόζουσα;

«Είναι σωστό να ξεσηκώνονται οι Ελληνες, εφόσον οι εργοδότες, οι συνταξιούχοι και οι άνθρωποι σε ανάγκη πρέπει να πληρώσουν τον λογαριασμό για την απληστία των τζογαδόρων. Επίσης, οι Ελληνες πολίτες πρέπει να απαιτήσουν την άμεση ρύθμιση των αγορών και την οικοδόμηση μιας ευρωπαϊκής οικονομικής κυβέρνησης. Θα πρέπει να το πράξουν, ειδικά για να τερματιστεί η ενδο-ευρωπαϊκή ανατροπή του τρόπου φορολόγησης και της έμμισθης εργασίας».

Αναδημοσίευση από το tvxs.gr